Roxy de Graaf (30 jaar). Wenst een huiskamer.
“Drie jaar geleden ontdekte ik een glasscherf van 1cm in m’n voet. Het ziekenhuis adviseerde me mijn hiel eraf te halen, later zou hier een prothese voor terug kunnen komen. Na deze operatie ging mijn voet verkleuren en bleek ik geïnfecteerd met de streptokokken bacterie.Al vrij snel werd duidelijk dat mijn been niet meer te redden was. Hij moest geamputeerd worden. Acht dagen na de operatie was ik weer thuis. Ik vertikte het om te revalideren. Ik kroop door mijn huis, verging van de pijn, ik deed alles zelf, ik vogelde het wel uit. Helaas hield de ellende niet op. Ik zag mijn teen zwart kleuren, deze moest ook geamputeerd worden. Daarna bleek dat de pezen in mijn been ook geïnfecteerd waren. Samen met mijn moeder en mijn arts heb ik besloten het andere been ook te amputeren. Tijdens deze heftige tijd verloor ik ook nog de voogdij over mijn zoon. Het was een zware beslissing en een hele moeilijke tijd.
De tijd nemen
Deze keer was me op het hart gedrukt wél de tijd te nemen om te revalideren. In mei 2018 werd in het Sint Franciscus Gasthuis mijn andere been geamputeerd. Ik kwam daarna bij Rijndam terecht voor revalidatie en dat heeft me veel gebracht.
Ik heb leren zorgen voor mezelf. Mijn zoon kwam elk weekend en dan verbleven we samen in een oefenwoning. Dat is een woning binnen Rijndam met aangepaste faciliteiten waar patiënten weer, letterlijk, op eigen benen leren staan. Er is zorg, indien nodig. Hier konden mijn zoon en ik samen thuis zijn. Hij zag dat ik zelfstandig was. Eerst zorgde hij voor mama. Nu was hij vrij.
Drie maanden lang, 7 dagen per week, 24 uur per dag was ik opgenomen bij Rijndam op de afdeling dwarslaesie heelkunde op de derde verdieping. Ik deelde een kamer met drie anderen. Dat vond ik soms lastig. Ik had het zelf erg zwaar en absorbeerde ook nog de ellende van anderen. Gelukkig kreeg ik de laatste vier weken mijn eigen kamer.
Door grote toewijding en veel geduld van de therapeuten heb ik leren lopen met protheses. Dit is de eerste keer dat ik mezelf op een foto zie met mijn protheses en ik word er emotioneel van. Ik sta.”