Anthony Veenman (19 jaar). Wenst een huiskamer.
"90% van de mensen met een bloedpropje in de hersens overlijdt. 9,5% wordt een kasplantje. En 0,5% blijft leven. En dat ben ik. Mijn vriendin en ik stonden op het punt naar een feestje van mijn beste vriend te gaan. Het liep anders: Ik raakte bewusteloos en ben opgehaald door twee ambulances die mij direct naar het Erasmus MC reden. Hier werd een bloedprop in mijn hersenstam doorgeprikt, via een sneetje bij mijn lies.6 weken later werd ik wakker in Rijndam en de eersten die ik zag ik waren verpleegkundige Jessica, stagiaire Merel en broeder Hugo. Ik weet het nog precies. Mij werd verteld dat ik een herseninfarct ten gevolge van dat bloedpropje had gehad. Ik kon gelukkig nog net de bekerfinale van Feyenoord meemaken.
Ik wist meteen dat ik 2 keuzes had: lachen of huilen. Ik koos voor lachen. Tuurlijk heb ik het moeilijk gehad, maar ik haal mijn moed en motivatie uit mijn geloof.
Rijndam betekent voor mij een tussenstation. Weer naar school kunnen is mijn eindstation. Ik studeerde European Studies aan de Erasmus Universiteit. Ik moet mobieler zijn om weer te kunnen studeren en ook mijn hersenen moeten weer getraind worden. Daar werk ik nu aan, ik lees nu ‘Het onbegrijpelijke Europa’, over het mentaliteitsverschil tussen Noord- en Zuid-Europa.
Dromen
Mijn dromen zijn hetzelfde gebleven. Het zijn er eigenlijk alleen maar meer geworden. Ik wil bij de Europese Unie gaan werken en nu wil ik ook motivational speaker worden. Ik ga mijn dromen waarmaken.
Bij Rijndam heb ik het goed. Als je de verpleging nodig hebt zijn ze er binnen 7 minuten. Er is wel een flink leeftijdsverschil tussen mij en de andere patiënten, ik vind soms lastig aansluiting. Elke dag heb ik een programma vol therapieën, speciaal voor mij samengesteld. Ik sla niets over. Het is niet niks wat ik meemaak.
Bezoek is van essentieel belang in mijn revalidatieproces. Om bezoek te ontvangen mis ik een gezellige plek, een leuk behang, luie stoelen, tapijtje, dan begint het een beetje op een huiskamer te lijken.
Ik kan nu nog niet lopen, maar ik ga door tot ik lopend naar huis kan. Ik ga op mijn leeftijd niet achter een rollator lopen.
De keuze die ik moet maken versus een normale 19-jarige ‘neem ik nog een biertje of niet’ is ‘neem ik nog een pijnstiller of niet’. Dat hoort niet. Dat wens je niemand toe.”